سلام
عشقم کشیده از شعرای سپهر واست بگم، اینم یه نمونش:
اتل متل یه مادر نحیف و زار و خسته*باصورتی حزین و دستای پینه بسته
بپرس ازش تا بگه چه جور میشه سوخت و ساخت*با 20 هزار تومن پول اجاره خونه پرداخت
اجاره های سنگین، خرج مدرسه ما*خرج معاش خونه، خرج دوای مینا
بپرس ازش تا بگه چه جوی میشه جنگ کرد*یا اینکه بی رنگ مو، موی سیاهو رنگ کرد
بپرس ازش تا بگه چه جوری میشه جنگ کرد*با سیلی جای سرخاب، صورتارو قشنگ کرد
وقتی که گفتند بابا، تو جبهه ها شهید شد*خودم دیدم یک شبه چند تا موهاش سفید شد
می خوای بدونی چرا نصف موهاش سفیده؟*بپرس که بعد بابا، چی دیده چی کشیده!
یا میره داروخانه برا دوای مینا*یا که میره سمساری یا هم بهشت زهرا(س)
یه روز به دنبال وام مامان میره به بنیاد*یه روز به دنبال کار، پیر آدم در میاد!
هر وقت به مامان میگم: طعم غذات عالیه*مامان با گریه میگه: جای بابات خالیه
بعضی روزا که توی خونه غذا نداریم*غذای روز قبلو برا مینا میذاریم
مینا با غم میپرسه: غذا فقط همینه؟*مامان با گریه میگه: بابات کجاست ببینه؟
وقتی که بیست میگیرم میاد پیشم میشینه*نوازشم میکنه، نمره هامو میبینه
میگم: معلمم گفت که نمره هات عالیه*مامان با گریه میگه: جای بابات خالیه
یه بار گفتم: مامان جون این آقا بقالیه*با طعنه گفت: تو خونه، جای بابات خالیه؟
تا حرف من تموم شد با دست تو صورتش زد*با گریه گفت ای خدا، بی شرفی تا این حد؟
میگم: مامان راست بگو، اگه بابا دوسِت داشت*چرا ازت جدا شد؟پس چرا تنهات گذاشت؟
چشم میدوزه تو چشمام، لب میگزه، میخنده*بیرون میره از اتاق، محکم درو میبنده
رفتم و از لای در توی اتاقو دیدم*صدای گریه هاشو از لای در شنیدم
داشت با بابام حرف میزد، چشماش به عکس اون بود*انگار که توی گلوش یه تیکه استخون بود
مرتضی جون میدونم زنده ای و نمردی*بعد خدا و مولا ما رو به کی سپردی؟
دستخوش آقا مرتضی، خوش به حالت که رفتی*ما اینجا مستأجریم، تو اونجا جا گرفتی؟
خواستگاریم یادته؟ چند تا سکه مهرمه؟*مهریه مو کی میدی؟ گره توی کارمه
مهریه مو کی میدی؟ دخترمون مریضه*بیا ببین که موهاش تند تند داره میریزه
مهریه مو کی میدی؟ اجاره خونه داریم*صاحب خونه می گفتش: دیگه مهلت نداریم
امروز که صاحب خونه اومد برا اجاره*همسایه مون وقتی گفت: مهلت بده، نداره
یهو تو کوچه داد زد: اینا همه ش بهونه س*دِقِ اجاره داره، دردش اجاره خونه س
به من چه شوهرش رفت، یا که زن شهیدِ*خونه اجاره کرده یا خونمو خریده؟
درد دل خستمو فقط برا تو گفتم*چون از تموم مردم «به من چه» می شنفتم
میگم اجاره داریم، خیلی مریضه بچه*سایه سر نداریم، همه میگن: «به من چه»
با آه خود به عکسِ بابا جونم، جون میده*چادرو وَر میداره، موهاشو نشون میده
صورتشو میذاره رو صورت شهیدش*بابام نگاه میکنه به موهای سفیدش
اشک مامان میریزه رو چشمای بابا جون*بابا گریه میکنه برای غمهای اون
بابا با چشماش میگه: قشنگ مهربونم*همسر خوب و تنهام غصه نخور میدونم
اتل متل یه مادر نحیف و زار و خسته*باصورتی حزین و دستای پینه بسته
دستای پینه دارش عجب حماسه سازه*دستایی که شوهرش خیلی به اون مینازه
دستنایی که پرچم بابا رو وَر میداره*توی خزون غیرت، دستایی که بهاره
دستایی که عینهو دست بابام میمونه*نمیذاره سلاحِ بابام زمین بمونه
دستی که بچه هاشو بسیجی بار میاره*بذر غیرت و ایمان تو روحشون می کاره
درسته که شوهرش تو جبهه ها شهید شد*درسته که موی اون بعد بابا سفید شد
اما خون بابا و موهای مادر من*وقتی باهم جمع شدن سیلی زدن به دشمن
سرخی صورت اون سرخی خون باباست*موی سفید مادر افتخار بچه هاست
اتل متل یه مادر، خیلی چیزا میدونه*از بی مروتی ها، از بازی زمونه
باید فهمیده باشی چه جوری میشه جنگ کرد*با سیلی جای سرخاب صورتا رو قشنگ کرد
باید فهمیده باشی چه جوری میشه جنگ کرد*یا اینکه بی رنگ مو موی سیاهو رنگ کرد
ای که در این حوالی غربت ما رو دیدی*صدای ناله های مادرمو شنیدی
دست رو گوشات گذاشتی، چشماتو خیره کردی*زل زدی به مادرم، فکر کردی خیلی مردی؟
تو که به زخم قلبِ مامان نمک گذاشتی*اگه مامان بمیره، مادرمو تو کشتی
اگه بابام نبودش هرچی داشتی میخوردن*مال و منالت که هیچ، مادرتم میبردن
اگه مامان بمیره، دِق میکنم میمیرم*پیش خدا و بابام من جلوتو میگیرم
اگه تا به حال ازش چیزی نشنیدی به قول بچه ها گفتنی نصف عمرت فناست.
